ΛΥΚΕΙΟ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΦΑΝΕΙΑΣ « Η ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΣΣΙΑΝΟΥ »

 ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΜΙΑ ΓΝΗΣΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΠΟΥ ΦΥΛΑΞΕ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

 Η αγάπη της για τον τόπο στον οποίο γεννήθηκε και στα δρομάκια που έκανε τα πρώτα της βήματα έκαναν τη Μαρία Παπαδοπούλου να ενωθεί με ένα δέσιμο ψυχικό και ακατάλυτο με την ενορία του ακριτικού Αγίου Κασσιανού.  Παιδί του Χαράλαμπου και της Ιουλίας Μαννούρη, μεγάλωνε όμορφα με τους γονείς της και  με την αδελφή της Μαργαρίτα, που εκτός από τα καθημερινά, φρόντιζαν να ενσταλάζουν στην ψυχή των μικρών τότε κοριτσιών την αγάπη για τον Χριστό και την πατρίδα.

Τα μαθήματα που πήρε από τους γονείς της στην παιδική της ηλικία έφτασε η στιγμή να τα μετουσιώσει σε πράξη με την ενηλικίωσή της. Σε μια δύσκολη ιστορικά περίοδο η Μαρία σπουδάζει δασκάλα. Πρώτο της μέλημα, ήταν να εμφυσήσει στους μικρούς μαθητές τα ιδανικά και τις αξίες που αποτέλεσαν την πυξίδα στο δικό της δρόμο. Με περισσή αγάπη, που ξεχύλιζε αβίαστα από την καρδιά της, έκανε τα παιδιά του σχολείου, δικά της παιδιά.

Τα σκληρά χρόνια της Αγγλοκρατίας, παντρεύεται τον Αντώνη Παπαδόπουλο, αστυνόμο στο επάγγελμα και μαζί κάνουν όνειρα για τη δημιουργία της δικής τους οικογένειας. Οι αποικιοκράτες της απαγορεύουν να εργάζεται ως δασκάλα στο Δημοτικό Σχολείο. Η Μαρία όμως απτόητη και ατρόμητη μπροστά στον βάρβαρο εχθρό, διδάσκει κρυφά τα μικρά παιδιά της ενορίας της. Τους μαθαίνει να αγαπούν την πατρίδα, να διεκδικούν τη Λευτεριά, να έχουν πίστη ακράδαντη στον Χριστό.

Εκείνη την εποχή, σε ηλικία τριαντατριών χρονών χάνει την πολυαγαπημένη της αδελφή Μαργαρίτα. Ο πόνος της δεν τη λυγίζει. Η αγάπη της δεν αλλοιώνεται. Θεωρεί όλους τους ενορίτες του Αγίου Κασσιανού αδέλφια της. Και η αγάπη αυτή γίνεται πράξη. Ανοίγει την αγκαλιά της και μοιράζει αγάπη διάπλατα, ανοίγοντας παράλληλα και την πόρτα του σπιτιού της. Εξαιρετική μαγείρισσα, φροντίζει για τα γεύματα ανθρώπων που αδυνατούσαν να έχουν τα απαραίτητα.Φιλοξενεί ορφανά παιδιά στο σπίτι της και τα φροντίζει σαν δικά της παιδιά. Λίγα χρόνια αργότερα θα υιοθετήσει την κόρη της - που της χάρισε τα δύο πολυαγαπημένα της εγγόνια - αφού βιολογικά παιδιά δεν κατάφερε να αποκτήσει.  Το φιλανθρωπικό της πνεύμα ακάματο.Στους άρρωστους, στους πονεμένους, στους κατατρεγμένους.

Οι ενορίτες του Αγίου Κασσιανού την επιλέγουν για τη θέση του κοινοτάρχη της ενορίας τους, θέση στην οποία θα παραμείνει για πολλά χρόνια. Παράλληλα αναλαμβάνει χρέη επιτρόπου στον ιερό ναό του Αγίου Κασσιανού και εκλέγεται πρόεδρος της Φιλοπτώχου Αδελφότητας. Με τις ακούραστες προσπάθειες όλων των γυναικών της αδελφότητας, δημιουργούν την Παιδική Στέγη για φιλοξενία άπορων παιδιών, που την αποκαλούν μάνα και πλημμυρίζουν την καρδιά της με συναισθήματα ευχαριστίας προς τον Κύριο, που την αξίωσε μια τέτοια ευλογία.

Τα χρόνια στις γειτονιές του Αγίου Κασσιανού κυλούν δύσκολα μα η αγάπη που δίνει και εισπράττει τα κάνει όλα να φαίνονται εύκολα.

Η αποφράδα ημέρα της τουρκικής εισβολής του 1974, βρίσκει τους ενορίτες του Αγίου Κασσιανού να παίρνουν την απόφαση να παραμένουν ακρίτες και να φυλάνε Θερμοπύλες. Η Μαρία, έχει ήδη χάσει τον άντρα της. Το κουράγιο και η θέλησή της για ζωή και βοήθεια στον συνάνθρωπο και στον τόπο, εκείνες τις δύσκολες στιγμές παραμένει άκαμπτο. Δε διστάζει ούτε για μια στιγμή να παραχωρήσει εκείνες τις κρίσιμες ώρες το σπίτι της, το οποίο βρίσκεται σχεδόν εφαπτόμενο με την πράσινη γραμμή, στην Εθνική Φρουρά. Τα παιδιά της αυξάνονται. Αποκτά γιούς. Πολλούς γιούς. Είναι όλα εκείνα τα παληκάρια που επανδρώνουν τα φυλάκια της ακριτικής γραμμής του Αγίου Κασσιανού. Όταν οι στρατιώτες κουράζονταν σαν άλλαζε η φρουρά, πήγαιναν στο σπίτι της μάνας Μαρίας, για να φάνε,να πλυθούν και να κοιμηθούν μέχρι την επόμενη αλλαγή φρουράς. Πίσω τους παραμονεύει ακοίμητος ο βάρβαρος αττίλας. Η ψυχή τους όμως είναι ατρόμητη, γιατί μπροστά τους στέκεται ο Άγιος Κασσιανός που τους ευλογεί και τους γεμίζει θάρρος και ανδρεία.

Ο δυναμισμός, η αποφασιστικότητα και το ατρόμητο του χαρακτήρα της διακρινόταν εύκολα πίσω από το γλυκό χαμόγελό της. Αυτά ήταν και τα στοιχεία του χαρακτήρα της, που την οδήγησαν να πρωτοστατήσει στη φύλαξη των ιερών σκευών και εικόνων του ιερού ναού  του Αγίου Κασσιανού κατά τις πρώτες ώρες τις εισβολής. Δεν άντεχε στην ιδέα πως οι Τούρκοι θα έσπαγαν την πόρτα της εκκλησιάς και θα βεβήλωναν τα ιερά και τα όσια. Ως κλειδούχος του ιερού ναού έσπευσε άμεσα και με τη βοήθεια συγχωριανών μετέφερε τα ιερά σκεύη και τις εικόνες αρχικά στο σπίτι της και μετά με πολλή προσοχή στην Αρχιεπισκοπή.

Χρόνια μετά και μέχρι την κοίμησή της σε μεγάλη ηλικία, αναλάμβανε τις ξεναγήσεις τουριστών ντόπιων και ξένων στην ακριτική περιοχή του Αγίου Κασσιανού. Παράλληλα έδωσε πολλές συνεντεύξεις σε ανθρώπους κινούμενους από ιδιωτικό αλλά και από ιστορικό ενδιαφέρον.

Η Μαρία Παπαδοπούλου, η μάνα,η αδελφή, η δασκάλα, η κοινοτάρχης, η επίτροπος του ναού, η πρόεδρος της Φιλοπτώχου Αδελφότητας, η γνήσια Ελληνίδα που, στάθηκε στον τόπο που τη γέννησε, έχαιρε μεγάλης εκτίμησης στους ανθρώπους του τόπου της και ιδιαίτερα της ενορίας της. Το στοιχείο του χαρακτήρα της που θυμούνται από αυτήν οι άνθρωποι που τη γνώρισαν ήταν η μεγάλη της αγάπη για όλους και ειδικά για τα παιδιά και τους νέους. Η αυθεντική χριστιανική αγάπη την οποία η ίδια ένιωθε μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής της και που τη μοίραζε από το περίσσευμα της αγάπης της.

Αιωνία της η μνήμη.

Τις πληροφορίες για τη ζωή και το έργο της Μαρίας Παπαδοπούλου μας έδωσε η πολυαγαπημένη της κόρη, η ανηψιά της κ. Θάλεια  Σπυρίδου και ενορίτες του Αγίου Κασσιανού.